Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Vatican – Στα άδυτα του Βατικανού – Part 2



Να ξεκαθαρίσω πριν ξεκινήσω αυτό το δεύτερο μέρος, ότι δεν συγχέω την θρησκεία με την εκκλησία – κανενός τύπου – και ότι η θρησκεία ανάμεσα σε όλα -είτε θετικά είτε αρνητικά - έχει προσφέρει αρκετά στην ανθρωπότητα.

Επίσης σε αυτό το δεύτερο μέρος του αφιερώματος δεν εξετάζουμε την θρησκεία ή την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στο σύνολο της, που αναμφισβήτητα από τους κόλπους της έχουν περάσει σεβάσμια άτομα, αλλά εξετάζουμε μερικους Πάπες που.. άφησαν το στίγμα τους..

Η ιστορία του Βατικανού κρύβει έναν μεγάλο όγκο στοιχείων, τα οποία αντανακλούν διαφθορά και εγκληματικότητα(ερωτικά σκάνδαλα, δολοφονίες και δολιοφθορές) και συνθέτουν ένα σκοτεινό παρασκήνιο του Παπικού θρόνου.

Ο επίσκοπος Frotheringham, ένας θεοσεβής καθολικός ιστορικός και συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνα, αναφέρει: «Πολλοί από τους Πάπες έκαναν την πλέον έκλυτη ζωή. Μερικοί από αυτούς ήταν μυστικιστές-μάγοι. Άλλοι είχαν σημειωθεί για ανταρσία, αιματοχυσία και ακολασία… και κάποιοι ήταν αληθινά παιδιά του Διαβόλου» (The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877).

Στον πρόλογο ενός επίσημου παπικού εγγράφου, προορισμένου για δημοσίευση από την έδρα του Πάπα το 1964, με τίτλο Οι Πάπες: Μια Συνοπτική Βιογραφική Ιστορία, ο χριστιανός αναγνώστης προετοιμάζεται πριν από την ανάγνωση, με την παρακάτω απολογητική δήλωση: «Μερικοί καθολικοί μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας τις παπικές βιογραφίες που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο. Ίσως, όμως, η αντίληψή μας για τη θέση του Πάπα στην Εκκλησία θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί» (The Popes. A concise Biographical History, Eric John ed., Burns & Oates, publishers to the Holy See, London, 1964, p. 19).

To γεγονός ότι η παπική Αρχή αποφάσισε να εκδώσει τις αποκρουστικές λεπτομέρειες της ζωής των Παπών ίσως φανερώνει την προσπάθεια της να απαλλαγεί από την ευθύνη μιας εγκληματικής ιστορίας, η οποία που αρχίζει σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια.

Ωστοσο εδώ θα αναφερουμε ενδεικτικα μερικα από αυτά τα κομματια… από το ετος 896 μ.Χ.όταν «ένα σώμα ευγενών με κτηνώδη και ωμή δίψα, από τους οποίους πολλοί δεν ήταν ικανοί ούτε το όνομά τους να γράψουν» (.Annals ofHincmar, Archbishop of Reims, pub.c.905) κατέλαβαν την παπική εξουσία. Για τους επόμενους έξι αιώνες, το παπικό αξίωμα θα βυθιζόταν στο έγκλημα και την ακολασία.

Ερωτικές συμφωνίες

Ο επίσκοπος Λουιτπράνδος της Κρεμόνα που εκθέτει την παπική ιστορία από το 886 ως το 950, λεει : «Κυνηγούσαν με άλογα στολισμένα με χρυσά χαλινάρια, έκαναν πλούσια γλέντια με χορεύτριες όταν τελείωνε το κυνήγι και, ύστερα, αναπαύονταν μαζί με ιερόδουλες σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και χρυσοκέντητα σκεπάσματα. Όλοι οι Ρωμαίοι επίσκοποι ήταν παντρεμένοι και οι γυναίκες τους έφτιαχναν κρυφά μεταξωτά φορέματα...».

Σε άλλο σημείο, διαβάζουμε: «Οι ερωμένες τους ήταν οι πρώτες αριστοκράτισσες της πόλης... ενώ δύο φιλήδονες αυτοκράτειρες, η Θεοδώρα και η κόρη της Μαρότζια, κανόνιζαν την παπική εξουσία του 10ου αιώνα.»

Ο Αουιτπράνδος λεει ότι  η Θεοδώρα έκανε έναν όμορφο νεαρό ιερέα να ενδώσει στο ερωτικό πάθος της, δωρίζοντας του ως αντάλλαγμα την αρχιεπισκοπή της Ραβένα. Αργότερα, του δώρισε και τον παπικό θρόνο, χρίζοντάς τον «Πάπα Ιωάννη Γ».

Ο Ιωάννης Ι' (914-928) υπήρξε αιμοσταγής στρατιωτικός διοικητής, παραδομένος στον νεποτισμό, του οποίου η διαγωγή προετοίμασε το έδαφος για τον βαθύτερο εκφυλισμό του παπισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία, γρήγορα απαρνήθηκε τη Θεοδώρα και έπεσε στην αγκαλιά μιας νεαρής αριστοκράτισσας.



Η Θεοδώρα, προσβεβλημένη, παντρεύτηκε τον Γουίντο, Μαρκήσιο της Τοσκάνης, εξαπολύοντας με την υποστήριξή του πόλεμο κατά του Ιωάννη Ι'. Μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της Θεοδώρας, τη διαμάχη πήρε στα χέρια της η κόρη της Μαρότζια, η οποία κατάφερε τελικά να τον καθαιρέσει και να τον θανατώσει.

Παρόλο που η Μαρότζια ήταν γυναίκα αδίστακτη και αγράμματη, διοικούσε τον Χριστιανισμό για δεκαετίες. Οι κάτοικοι της Ρώμης την αποκαλούσαν «Πόρνη των Παπών», καθώς ευθυνόταν για την επιλογή και την καθαίρεση τουλάχιστον τεσσάρων εκπροσώπων του παπισμού - εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν εραστές της. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, το 910, έδωσε τον παπικό θρόνο στον γιο της, Ιωάννη ΙΑ’ (910-936), του οποίου πατέρας ήταν ένας πρώην Πάπας, ο Σέργιος Γ'.


Ο Ιωάννης IB’ και ο... Σατανάς





Μεταξύ των διεφθαρμένων ανδρών που κατέλαβαν το παπικό αξίωμα τον 10ο αιώνα, ο Πάπας Ιωάννης IB’ (955-964) υπήρξε σίγουρα πρωταγωνιστής. Ο ίδιος ξεκίνησε την παπική καριέρα του επικαλούμενος παγανιστικές θεότητες, ενώ δοκίμαζε και την τύχη του στον τζόγο. Λέγεται μάλιστα ότι, κατά τη διάρκεια ενός γλεντιού με ποτό, έκανε πρόποση στον ίδιο τον... Σατανά!

Ο Ιωάννης IB’ υπήρξε τόσο αθεόφοβος, ώστε έφτιαξε τον δικό του οίκο ανοχής στο παλάτι του Λατερανού, αναθέτοντας τη διοίκησή του στην ερωμένη του, την ιερόδουλη Μάρσια. «Του άρεσε να έχει γύρω του πολλές ιερόδουλες», θα επιβεβαιώσει αργότερα ένας μοναχός χρονογράφος (Benedict of Soracte).

Όταν έφτασε δε να δικαστεί για τον φόνο ενός αντιπάλου του, ο κλήρος μαρτύρησε ότι διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις με τις αδελφές του και ότι βίαζε συστηματικά τις μοναχές του! (Annals of Beneventum, Monumenta Germaniae).

Αφού έμεινε στον θρόνο για δέκα χρόνια, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι τον σκότωσε ο Σατανάς, όταν τον έπιασε να βιάζει μια γυναίκα στα περίχωρα. Στην πραγματικότητα, ο απατημένος σύζυγος της γυνής, ξυλοκόπησε τόσο πολύ τον «άγιο πατέρα« Ιωάννη IB’, με αποτέλεσμα εκείνος να υποκύψει στα τραύματά του οκτώ ημέρες μετά.

Για καιρό ο κλήρος αναζητούσε έναν ενάρετο ιερέα για να ανέβει στο παπικό αξίωμα και δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν...
 


Το βασίλειο του τρόμου




Το 1032, την παπική εξουσία κατέλαβε ο Πάπας Βενέδικτος Θ’. Αμέσως αφόρισε τους αντιπάλους του, δημιουργώντας ένα πραγματικό βασίλειο του τρόμου, ενώ παράλληλα άνοιξε επίσημα τις πόρτες του παπικού παλατιού στους ομοφυλόφιλους, ιδρύοντας έναν ανδρικό οίκο ανοχής.

Παρόλο που ο λαός της Ρώμης, ενοχλημένος από τη στάση του, θέλησε να τον αντικαταστήσει, τα αδέρφια του Βενέδικτου εξολόθρευσαν τον νέο υποψήφιο. Στη συνέχεια, εκείνος πούλησε το παπικό του αξίωμα στον νονό του, Τζιοβάνι Γκατζιάνο, για να το ξαναδιεκδικήσει αργότερα με τη βία.



Εγκλήματα στο όνομα του Χριστού


Ο 12ος αιώνας, που ακόμα και σήμερα δοξάζεται από την Καθολική Εκκλησία ως χρυσός αιώνας μέσα στη σκοτεινή εποχή της πίστης, εγκαινιάστηκε με τον μακάβριο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης και τη μακρόχρονη σταυροφορία εναντίον των Καθαρών.


 Σκοπός της Ιεράς Εξέτασης και των σταυροφοριών ήταν η βίαιη καταστολή των αιρέσεων ή, αλλιώς, των διαφορετικών απόψεων πάνω σε θέματα πίστης. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αίρεση είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Θεού και είναι καθήκον κάθε χριστιανού να σκοτώνει τους αιρετικούς Ένα καθήκον φρικιαστικό που, όμως, απέκτησε ιερές διαστάσεις.

Το κυνήγι των Καθαρών ξεκινά το 1209, αποτελώντας μία ανηλεή επίδειξη του εκκλησιαστικού στρατού και της βιαιότητας που τον χαρακτήριζε. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, εκατοντάδες χιλιάδες αθώων σφαγιάζονται από τα εκλεκτά στρατεύματα του Ιησού Χριστού, υπό τις οδηγίες των Παπών.



Η ανεκδότη ιστορία



 
Στις αρχές του 13ου αιώνα, στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216). Αμέσως μετά την εκλογή του, και αφού απαίτησε πρώτα όρκο υποταγής από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, θέσπισε τα Κρυφά Αρχεία, μέσα στα οποία έθαψε σημαντικά κομμάτια της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι 200 και πλέον χρόνια της ιστορίας του παπισμού κρύβονται ακόμα σε σφραγισμένες κρύπτες του Βατικανού, περιμένοντας καρτερικά την έκδοσή τους.

Εντούτοις, η Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να δοξάζει τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ως πρωταγωνιστική μορφή στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει μόνο ανέκδοτα μέρη, αλλά ενίοτε και παραλλαγμένα από την ίδια, ως φαίνεται, την Εκκλησία.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πάπα Βονιφάτιου Η’ (1294-1303). Στην 3η έκδοση της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας το 1797, αναφέρει: «Πλεονεξία, επηρμένοι ισχυρισμοί και συχνές επιδείξεις αλαζονείας, τον έκαναν αξιομίσητο... πολλοί πίστευαν ότι συνεργαζόταν με τον Διάβολο»

Η παραπάνω αναφορά λείπει από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της εγκυκλοπαίδειας. Γιατί;

Το 1898, η Καθολική Εκκλησία εξαγοράζει την Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια και, μέσα σε λίγα χρόνια, κυκλοφορούν εκδόσεις απαλλαγμένες από ανάλογο -δυσφημιστικό για τον Παπισμό-υλικό, ενώ οι παλαιότερες εκδόσεις, ως εκ θαύματος, καταστρέφονται..



Παραδεισένια εξόρια

Η αντιδημοτικότητα των Παπών υπήρξε τέτοια ανά τους αιώνες, ώστε πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν άγρια ή εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη από τα οργισμένα πλήθη ή τους αυτοκρατορικούς εχθρούς.

Από τον 12ο αιώνα και μετά, το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Πάπες δημιούργησαν οχυρωμένα καταφύγια σε διάφορες τοποθεσίες και κατοίκησαν σε αυτά.

Η Αβινιόν, πόλη της νότιας Γαλλίας, έγινε τον 14ο αιώνα τόπος συγκέντρωσης ανεπιθύμητων Παπών. Εκεί, μέσα σε πολυτελή παλάτια και περιτρυγυρισμένοι από απροσπέλαστα τείχη, δημιούργησαν μία πολύπλοκη γραφειοκρατική κυβέρνηση, αλλά και έναν παράδεισο καλοπέρασης για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Η Αβινιόν υπήρξε και ο παράδεισος της παραπληροφόρησης.

Εκεί οι Πάπες φέρονται να συνέθεταν πλαστά γράμματα με προγενέστερες χρονολογίες, σύμφωνα με τα οποία η Εκκλησία εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου.

Έτσι, παράχθηκε μια σειρά κίβδηλων εγγράφων, γνωστά ως Ψευδή Ισιδωριανά Θεσπίσματα, τα οποία ο Βολτέρος αργότερα χαρακτήρισε ως «την πιο θρασύτατη και μεγαλειωδέστερη πλαστογραφία που εξαπάτησε ποτέ τον κόσμο».

Σε αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφερθεί κάτι ακόμα: ο Πάπας Βενέδικτος IΓ', ο οποίος διέμεινε επίσης στην Αβινιόν τον 14ο αιώνα, πήρε την πρωτοβουλία να καταστρέψει όλα τα αντίγραφα βιβλίων που κάλυπταν δύο και πλέον αιώνες της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα βιβλία περιείχαν το «πραγματικό όνομα του Ιησού Χριστού» (Encyclopaedia Britannica, 1797).


Όργια στο Βατικανό

Το 1414, η Εκκλησία συγκάλεσε Γενικό Συμβούλιο προκειμένου να αποκαταστήσει τη διαφθορά, η οποία είχε αμαυρώσει το παπικό αξίωμα όσο ποτέ άλλοτε, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα.

Το συμβούλιο κράτησε τέσσερα χρόνια και ήταν μια μεγαλειώδης επίδειξη «της σεξουαλικής ακράτειας των μελών της Εκκλησίας, που σκανδάλισε ολόκληρη την πόλη»

Λέγεται ότι οι ιερείς προσέλαβαν... 1500 ιερόδουλες για να τους «αναζωογονούν» μετά από τις κουραστικές συνεδριάσεις τους, με τις οποίες φαίνεται ότι υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι: μια πόρνη πολυτελείας κέρδιζε έως και 800 φλορίνια - ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, είναι μάλλον αστείο να αναρωτηθεί κανείς εάν το συμβούλιο κατάφερε, τελικά, να... αποκαταστήσει τη διαφθορά!

Το 1484, αφού εξαγόρασε τις ψήφους των καρδιναλίων, ο Giovanni Batista Cibo ανέβηκε στον παπικό θρόνο ως Πάπας Ιννοκέντιος Η'  Βασικό του ενδιαφέρον ήταν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα το Βατικανό να γεμίσει από τις ερωμένες και τους νόθους απογόνους του, τους οποίους εκείνος φρόντιζε να συντηρεί ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Λέγεται, μάλιστα, ότι είχε πάνω από 100 παιδιά!



 
Ο Ιταλός εκκλησιαστικός ιστορικός Valore αναφέρει ότι τέτοια ήταν η αδυναμία του στις γυναίκες, ώστε ο Ιννοκέντιος κατάντησε «μία μάζα από σάρκα, ανίκανη να απορροφήσει οποιαδήποτε άλλη τροφή, παρά λίγες σταγόνες γάλα από ένα νεαρό γυναικείο στήθος» (Historia Ecclesiastica, MS 151, ρ.1181).


Καίσαρ Βόργιας..άρωμα από Game of Thrones

Μπορεί πολλοί να γνωρίσαν τον Καίσαρα Βοργία από το Game of Thrones, αλλά ήταν ήδη διάσημος για τις φρικαλεότητες του από τον Ηγεμόνα του Macchiavelli.




Υστέρα από τον θάνατο του Πάπα Ιννοκέντιου Η',  τον παπικό θρόνο πολιορκεί ο καρδινάλιος Ροντρίγκο Βοργίας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα, εκείνος δωροδοκεί τους ψηφοφόρους και κάνει επίδειξη δυνάμεως με τα στρατεύματά του, σκοτώνοντας 200 αθώους πολίτες στους δρόμους της Ρώμης. Τελικά, ανακηρύσσεται Πάπας Αλέξανδρος Στ’.

Ο Βοργίας ήταν φημισμένος για την άσωτη ζωή του προτού ανέβει στον παπικό θρόνο. Φυσικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις συνήθειές του αντιθέτως, η θητεία του προίκισε την εκκλησιαστική ιστορία με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβησαν ποτέ στο Βατικανό. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο Αλέξανδρος Στ’ είχε φτάσει να κοιμηθεί μέχρι και με μία από τις νόθες κόρες του, τη δόνα Λουκρέτζια.

Σύμφωνα με τον Βενετό γερουσιαστή Σανούτο, ο Αλέξανδρος πλήρωσε τον θησαυροφύλακά του, προκειμένου εκείνος να του επιτρέψει να κοιμηθεί με την όμορφη και παντρεμένη κόρη του. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε έναν νόθο γιο, τον δον Καίσαρα Βοργία, ο οποίος στην εφηβεία του μαχαίρωσε τον παππού του μπροστά στον Αλέξανδρο Στ’.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι η απερίγραπτη διαστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας είχε οδηγήσει στην αμφισβήτησή της όχι μόνο από τους λόγιους κοσμικούς, αλλά, ενίοτε, και από τους ίδιους τους κληρικούς. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος θέσπισε το 1501 διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε το τύπωμα κάθε βιβλίου σχετικού με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχιεπισκόπων και του Πάπα. Έτσι, γεννήθηκε ένας Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων και ξεκίνησε η καταπίεση της βιβλιογραφίας που αμφισβητούσε το εκκλησιαστικό δόγμα.



Ο Λέων Ι' και τα συγχωροχάρτια


Ο Λέων Ι, κατά κόσμον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, πριν ανέβει στον παπικό θρόνο, ήταν διοικητής του στρατού του Πάπα Ιουλίου Β’ και «βαθιά αφοσιωμένος στη σάρκα, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις σαρκικές απολαύσεις που δεν μπορούν, ειλικρινά, ν' αναφερθούν» (Istoria d'ltalia, 1832 ed., lib.xvi, ch.v, p.254).

Μόλις ο Τζιοβάννι κάθησε στον θρόνο του, είπε: «Ο Θεός μού έδωσε το παπικό αξίωμα, αφήστε με τώρα να το απολαύσω» (Encyclopaedia Britannica, 13rd ed., xix, pp.926-7).

Ο βιογράφος του, καρδινάλιος Τζιόβιο, κάνει λόγο ακόμα και για ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, αναφέροντας ότι « διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους από τους αυλικούς του, που ανήκαν σε ευγενείς ιταλικές, οικογένειες». 



Ωστόσο, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο ο Λέων Ι' έμεινε στην Ιστορία ήταν τα συγχωροχάρτια του, τα οποία έδιναν άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Όχι όμως χωρίς το ανάλογο τίμημα, το οποίο αντιστοιχούσε είτε σε χρηματικό ποσό, είτε σε ακίνητη περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε κανείς να εξαγοράσει τη συγχώρεση και να εξαγνίσει την ψυχή του από εγκλήματα ή αμαρτήματα που είχε διαπράξει. Τόση ήταν η κερδοφορία από την παραπάνω δραστηριότητα, ώστε αποτέλεσε μία από τις κύριες πηγές πλούτου της Εκκλησίας.

Τέλος, στον Λέοντα ανήκει και μία από τις πιο δυσφημιστικές δηλώσεις, η οποία αποκάλυψε στον κόσμο το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού, καθώς και τη θεωρία του περί Ιησού Χριστού και Χριστιανισμού: το 1514, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Βατικανό, ο Λέων σήκωσε το ποτήρι, λέγοντας: «Γνωρίζουμε πλέον πόσο κερδοφόρο υπήρξε το παραμύθι του Χριστού για εμάς και τους προκατόχους μας!»

Η δήλωση αυτή έχει καταγραφεί από τον αυτόπτη μάρτυρα Καίσαρα Μπαρόνιο, έναν από τους πιο απρόβλεπτους ιστορικούς του Βατικανού, ο οποίος συγκαταλέγεται και στους λίγους που απέρριψαν δις την προσφορά του παπικού θρόνου.

 Στη 12τομη Εκκλησιαστική Ιστορία του, γράφει: « Ο Ποντίφικας (Λέων Γ) κατηγορήθηκε για αθεΐα, για άρνηση του Θεού και γιατί αποκάλεσε τον Χριστό, παρουσία των καρδιναλίων, “παραμύθι”... κι αυτό χρειάζεται διόρθωση» (Annales Ecclessiastici, op.cit, t.viii/xi).

Ο γραμματέας του Λέοντα, καρδινάλιος Μπέμπο, αποκαλύπτει: «...ήταν γνωστό ότι ο Πάπας Λέων αμφισβητούσε τον Χριστιανισμό. Ενεργούσε αντίθετα με την πίστη και αναθεμάτιζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί αιρετικός. Υπήρξε ένοχος για σοδομισμό με τους ακολούθους του. Ήταν εθισμένος στην απόλαυση, την πολυτέλεια, την οκνηρία, τη φιλοδοξία, την ακολασία και τη φιληδονία... και τα εγκλήματά του κατέστρεψαν τον κόσμο» (Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.).



Πάπες Eιδωλολάτρες

Κανοντας μια βουτιά στο αρχαιότερο παρελθόν θα δουμε ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του Παπισμού -και, κατ' επέκταση, του Χριστιανισμού- στους πολύ πρώιμους αιώνες (προ του 8ου αιώνα)…

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστο  και ίσως πολλοί να εκπλαγούν είναι ότι στην κεφαλή του Χριστιανισμού πρωτοτίμησαν κατ' επανάληψη οι άσπονδοι εχθροί του Χριστιανισμου..οι ειδωλολάτρες, και αυτοί ήταν «οι Μιθραϊκοί Πατέρες, ένα είδος Παπών, που ζούσαν πάντα στη Ρώμη» (Catholic Encyclopedia, χ, pp. 402-404).

Μεταξύ τους υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ακόμη σε ζοροαστρικές θεότητες, κι αυτό φανερώνεται εύκολα από τα ονόματα που έφεραν, όντες ηγέτες του Παπισμού, π.χ. Πάπας Χορμίσδας (514-523), του οποίου ο τίτλος προήλθε από το περσικό Αχούρα Μάζντα.


Το «αλάθητο» του Πάπα

Παρ’όλο που από τον 13ο αιώνα και ύστερα αναφέρθηκε για πρώτη φορά ο όρος «αλάθητος» για τον Πάπα.. μόλις το 1870 έγινε δόγμα κατά την διάρκεια της 1ης Συνόδου του Βατικανό. Φαίνεται ότι ο Πάπας Πιος ΙΧ…θεώρησε ότι ύστερα από 101 Πάπες.. ότι έπρεπε και επίσημα ο ίδιος να θεωρείτε «αλάθητος».


Eπίλογος

Κλεινοντας το δευτερο αυτο μερος θα ηθελα να τονισω γι ακομα μια φορα..οτι η εκκλησια (οποιασδηποτε θρησκειας) δεν μπορει να αμαυρωση μια ιδεολογια, μια θρησκεια ή μια πιστη. Σιγουρα ακομα και στους χωρους της Ρωμαιοκαθολικης εκκλησιας περασαν ατομα που πραγματικα πιστευαν σε οτι αντιπροσωπευαν και εκαναν πραγματα για το ποιημνιο τους..αλλα οπως οπουδηποτε..και οτιδητοποτε στον κοσμο υπαρχουν εκτρωματα....

ΠΗΓΕΣ
• Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus November/December 2006
• Catholic Encyclopedia, Farley ed.
• The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877
• Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826
• Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964)
• Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905
• Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925
• Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934
• Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302
• Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537
• Diterot'Encyclopedie, 1759
• Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797
• History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947
• The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995
• Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838
• Catholic Encyclopedia, Pecci ed.
• Historia Ecclesiastica, MS 151
• Istoria d'ltalia, 1832 ed.
• Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897
• Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.
• Liber Pontificalis • Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Vatican - Παραίτηση Πάπα – Part 1



Στις 28 Φεβρουαρίου 2013, Ο Πάπας Βενεδικτος ο 16ος παραιτήθηκε επίσημα από τον Θρόνο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας κάτι που είχε να συμβεί σχεδόν 600 χρόνια Ο Βενέδικτος ο 16ος είναι ο πρώτος Πάπας που εγκαταλείπει το θρόνο από το 1415 και τον Γρηγόριο ΙΒ’.

Για να καταλάβει κανείς το σπάνιο της παραίτησης ενός ποντίφικα αρκεί να αναλογιστούμε ότι την τελευταία φορά που συνέβη δεν είχε πέσει ακόμη η Κωνσταντινούπολη και φυσικά δεν είχε ανακαλυφθεί η Αμερική.

Με αφορμή την παραίτηση του Πάπα Βενεδικτου 16ου  είπα να κάνω ένα αφιέρωμα από 3 part:
  • ένα στον Παπισμό και της παραιτήσεις
  • ένα για την άδυτη ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας
  • ένα για τις προφητείες για τον Παπισμό


Πάπας και Παραιτήσεις ανά τους αιώνες

Στην ιστορία του παπισμού είχαν προϋπάρξει 3 επίσημες παραιτήσεις ..και αυτές ήταν:

1) Πάπας Γρηγόριος ΙΒ’




Ο Γρηγόριος, γεννήθηκε στο  Angelo Correr ή Corraro (περ. 1326 μ.Χ.). Διετέλεσε Πάπας της Ρώμης, από το 1406 –όταν στις 30 Νοεμβρίου διαδέχτηκε τον Πάπα Ιννοκέντιο τον 7ο- μέχρι το 1415, που παραιτήθηκε.

Ο Πάπας Γρηγόριος εξελέγη στη Ρώμη από ένα κονκλάβιο, αποτελούμενο από 15 καρδιναλίους, με τον όρο ότι, εάν ο Αντιπάπας Βενέδικτος ΙΓ' (1394–1423) παραιτούνταν από τις αξιώσεις του για την Παπωσύνη, θα παραιτούνταν και αυτός και θα γινόταν νέα εκλογή, κλείνοντας έτσι το Δυτικό Σχίσμα (1378–1417).

Ο Πάπας Γρηγόριος θήτευσε σε μία ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Διαφωνίες, ίντριγκες, αιρέσεις και διαμάχες ανάμεσα στους θρησκευτικούς ταγούς της εποχής, σημάδεψαν τα χρόνια της θητείας του στον παπικό θρόνο.

Οι δύο Ποντίφηκες ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφος στη Σαβόνα της Λιγουρίας, αλλά οι υποστηρικτές τους χρησιμοποίησαν όλη την επιρροή τους για να αποτρέψουν μια τέτοια συνάντηση, ενώ και οι δυο τους φοβόντουσαν πως θα συλληφθούν από οπαδούς του αντιπάλου.

Οι καρδινάλιοι του Γρηγορίου ΙΒ' έδειξαν ανοικτά τη δυσαρέσκειά τους από τους χειρισμούς και άφησαν να εννοηθεί πως θα αποσύρουν την υποστήριξή τους προς αυτόν.

Στις 4 Μαΐου 1408, ο Γρηγόριος ΙΒ' τους συγκέντρωσε στην πόλη Λούκα και τους διέταξε να μην την εγκαταλείψουν για κανένα λόγο. Εκεί έχρισε και τέσσερις νέους καρδιναλίους, παρά την αρχική του υπόσχεση προς το κονκλάβιο πως δεν θα έκανε νέους.

Όμως, επτά εξ αυτών έφυγαν από τη Λούκα και συναντήθηκαν με καρδιναλίους του Βενεδίκτου ΙΓ' με σκοπό να γίνει ένα ενιαίο κονκλάβιο, το οποίο θα απομάκρυνε και τους δύο και θα εξέλεγε έναν νέο.

Ακολούθως, συγκάλεσαν τη Σύνοδο της Πίζα και κάλεσαν και τους δύο Ποντίφηκες να παραστούν. Κανείς εκ των δύο όμως δεν εμφανίστηκε. Η Σύνοδος αυτή καθαίρεσε και τους δύο, στις 5 Ιουνίου 1409, ως καρδινάλιους, ενώ οι ίδιοι παρέμειναν στη θέση τους –όρος που είχε θέσει ο ίδιος ο Πάπας Γρηγόριος ο 12ος.

Η Σύνοδος της Κωνσταντίας επέλυσε τη διαφορά. Ο Γρηγόριος ΙΒ' όρισε πληρεξουσίους του τον Carlo Malatesta και τον Καρδινάλιο Giovanni Dominici. Κατόπιν, ο Καρδινάλιος συγκάλεσε Σύνοδο και στις 4 Ιουλίου 1415 ο Malatesta, ενεργώντας εξ ονόματος του Γρηγορίου ΙΒ', ανακοίνωσε την παραίτηση του Πάπα, η οποία έγινε αποδεκτή από τους καρδιναλίους. 

Όπως συμφωνήθηκε, διατηρήθηκαν όλοι οι καρδινάλιοι που είχαν χριστεί από τον Γρηγόριο ΙΒ' και έδωσαν στον Γρηγόριο ΙΒ' τον τίτλο του επισκόπου του Frascati, του επικεφαλής του Κολλεγίου των Καρδιναλίων και του μόνιμου Λεγάτου της Ανκόνα. Η Σύνοδος απομάκρυνε τον Αντιπάπα Ιωάννη ΚΓ' (1410–15), διάδοχο του Αλεξάνδρου Ε', κλείνοντας έτσι το Δυτικό Σχίσμα.

Το υπόλοιπο της ζωής του ο Γρηγόριος το πέρασε σε σιωπηρή αφάνεια στην Ανκόνα.

2) Πάπας Kελεστίνος Ε’



Η πιο γνωστή παραίτηση ήταν του Πάπα Kελεστίνου Ε’ το 1294. Ο Kελεστίνος Ε΄, υπήρξε μοναχός του Τάγματος των Βενεδικτίνων και εξελέγη Πάπας σε ηλικία 80 ετών.  Μόλις πέντε μήνες μετά την ανάδειξή του, έφτιαξε ο ίδιος Διάταγμα που του επέτρεπε να αποχωρήσει από τον παπικό θρόνο.

Ο πάπας Kελεστίνος Ε’ παραιτήθηκε κατά τα δικά του λεγόμενα «για λόγους ταπεινοφροσύνης, επισφαλούς υγείας, ελλείψεως γνώσεως» καθώς και για να ξαναβρει «την ειρήνη και την εσωτερική γαλήνη του πρότερου βίου».

Η εκλογή του Kελεστίνου Ε’ υπήρξε τελείως συμπτωματική και σε στιγμή ανάγκης για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησίας. Ο ίδιος ήταν άγνωστος και απλά έχαιρε τη φήμη του Αγίου ως μοναχός και μάλιστα ερημίτης.

Το διάταγμα του Kελεστίνου Ε’ που άνοιγε τον δρόμο για την ελεύθερη παραίτηση του Πάπα – μέχρι τότε είχαν υπάρξει μόνο εξαναγκασμοί σε παραίτηση - εισήλθε στο βιβλίο των «Degretalium» και μετέπειτα στο Κανονικό Δίκαιο της Καθολικής Εκκλησίας (ιδέ Κανόνα 332 παράγ. 2)


3) Πάπας Βενέδικτος Θ΄



Ο Βενέδικτος Θ΄, ο οποίος γεννήθηκε με το όνομα Θεοφύλακτος στην πόλη Τούσκουλο του Λατίου, εξελέγη Πάπας τρεις φορές μεταξύ 1032 και 1048. Η ανάδειξή του στον θρόνο του Αγίου Πέτρου θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογικό επακόλουθο, καθώς θείοι του ήταν ο Πάπας Βενέδικτος Η΄, αλλά και ο Πάπας Ιωάννης ΙΗ΄.

Ο Βενέδικτος Θ΄ έγινε ο νεότερος Πάπας στην ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αναλαμβάνοντας τον θώκο σε ηλικία μόλις 18 ετών. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, διακρίθηκε για τον διεφθαρμένο και έκλυτο βίο του.

Ο Βενέδικτος Θ΄ υπήρξε επίσης ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος Πάπας, ενώ οι επικριτές του κάνουν λόγο για διοργάνωση οργίων στο Λατερανό ανάκτορο του Βατικανού. Ο μεταγενέστερός του, Πάπας Βίκτωρ Γ΄ έκανε λόγο για «τους βιασμούς, τις δολοφονίες και άλλες αποτρόπαιες πράξεις» του Βενέδικτου Θ΄.

Το 1045, ο νονός του Βενέδικτου Θ΄, ο ενάρετος ιερέας Ιωάννης Γρατσιάνο -αργότερα Πάπας Γρηγόριος ΣΤ΄- έπεισε τον Βενέδικτο Θ΄ να παραιτηθεί από τον θρόνο, έναντι αδρής χρηματικής αμοιβής. Άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι το αίτημα παραίτησης προήλθε από τον ίδιο τον Βενέδικτο, ο οποίος επιθυμούσε να παντρευτεί μία από τις πάμπολλες ερωμένες του.

Η οριστική του απομάκρυνση από το Βατικανό το 1048, χάρη στην επέμβαση γερμανικών στρατευμάτων, τον οδήγησε σε μοναστικό τάγμα της βόρειας Ιταλίας, όπου φέρεται να έζησε ενάρετα, απαρνούμενος τον έκλυτο παπικό του βίο.


Πάπας Βενεδικτος ο 16ος – Βιος & Ιστορία  


Ο Joseph Aloisius Ratzinger γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1927 στο Marktl am Inn, στη Βαυαρία της Γερμανίας, όπου ο πατέρας του ήταν αστυνομικός. Όταν έκλεισε τα 14 έγινε, όπως του επέβαλλε ο νόμος, υποχρεωτικά μέλος της χιτλερικής νεολαίας. 

Από την αρχή όμως δεν πήγαινε στις συναντήσεις και έκανε αίτηση για να παραιτηθεί από μέλος. Το 1943, σε ηλικία 16 ετών, υποχρεώθηκε από το Τρίτο Ράιχ να υπηρετήσει με τους υπόλοιπους συμμαθητές του στα αντιαεροπορικά πυροβόλα για την υπεράσπιση ενός εργοστασίου της BMW, έξω από το Μόναχο. Έκανε την βασική εκπαίδευση και στάλθηκε στην Ουγγαρία, από όπου το 1944 ρισκάροντας την θανατική ποινή κατάφερε να διαφύγει.

Από το 1946 μέχρι το 1951 σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία. Το 1951 δέχτηκε το μυστήριο της Ιεροσύνης μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Georg Ratzinger. Το 1953 πήρε διδακτορικό στη θεολογία και το 1957 υπέβαλε την υφηγεσία του στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.

 Ένα χρόνο αργότερα, το 1958, ο Ράτσινγκερ έγινε καθηγητής δογματικής θεολογίας στην Ανώτατη Φιλοσοφική Θεολογική Σχολή του Freising. Μέχρι το 1977 εργάστηκε σε αυτόν τον τομέα στα Πανεπιστήμιο του Μονάχου, του Münster, του Tübingen και του Regensburg. Από το 1962 μέχρι το 1965 ήταν παράλληλα και σύμβουλος του Αρχιεπίσκοπου Κολονίας, του Καρδινάλιου Γιόζεφ Φρινγκς.

 Το 1977 ο Παύλος ΣΤ' ανακήρυξε τον Ratzinger καρδινάλιο. Το 1978 ο Καρδινάλιος Ratzinger συμμετείχε στην εκλογή του Ιωάννη Παύλου Α' και του Ιωάννη Παύλου Β'. Ο Ιωάννης Παύλος Β' τον κάλεσε το 1981 να μείνει στη Ρώμη σαν ανώτερος του σύμβουλος για θεολογικά θέματα.

 Μετά το θάνατο του Ιωάννη Παύλου του Β', ο Ratzinger εξελέγη από το συμβούλιο των καρδιναλίων (κονκλάβιο) στις 19 Απριλίου 2005, και έγινε μετά τον Αδριανό ΣΤ' ο πρώτος Γερμανός Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας μετά από 482 χρόνια. Τρεις μέρες πριν εκλεγεί Πάπας έκλεισε τα 78. Έτσι από το 1730 και μετά είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία εκλεγμένος Πάπας. Το όνομα που επέλεξε για την ενθρόνισή του ήταν Βενέδικτος ΙΣΤ'.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2013, το Βατικανό ανακοίνωσε επισήμως ότι ο Πάπας θα παραιτείτο του αξιώματός του στις 28 Φεβρουαρίου 2013 στις 20:00, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του αποτελώντας έτσι τον πρώτο Πάπα που να προχωρά σε τέτοια κίνηση από τον Γρηγόριο ΙΒ΄ το 1415. Η κίνηση αυτή ήταν εντελώς απρόσμενη για τους σύγχρονους καιρούς, καθώς οι Πάπες διατηρούσαν το αξίωμά τους μέχρι τον θάνατό τους.

 Σε ανακοίνωση που εξέδωσε, ο Βενέδικτος ανέφερε ως αίτιο της απόφασής του την μείωση των αντοχών του και τις μεγάλες φυσικές και πνευματικές απαιτήσεις του αξιώματος του Πάπα. Ανακοίνωσε επίσης ότι θα συνέχιζε να υπηρετεί την εκκλησία "μέσω μιας ζωής αφιερωμένης στην προσευχή."

Οι γκάφες

Ο συντηρητισμός του Βενέδικτου τον ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, με εξαίρεση την πρόσφατη απόφασή του να χρησιμοποιήσει το Twitter για να επικοινωνεί με το παγκόσμιο εκκλησίασμά του. Κι αν ο Πάπας έχει το «αλάθητο», ο Βενέδικτος θα μείνει μάλλον στην Ιστορία για τις γκάφες του, που στοίχησαν τόσο στη δική του υστεροφημία όσο και στην Καθολική Εκκλησία.

Έγινε Πάπας το 2005 και ήδη έναν χρόνο αργότερα κατάφερε να εξοργίσει τους μουσουλμάνους, όταν κατά τη διάρκεια ομιλίας του επικαλέστηκε μια μεσαιωνική περιγραφή του Μωάμεθ και της διδασκαλίας του, σύμφωνα με την οποία ήταν «κακός και απάνθρωπος». Μετά τις βίαιες αντιδράσεις σε αρκετές ισλαμικές χώρες, ο Βενέδικτος αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη.

Λίγα χρόνια αργότερα κατάφερε να εξοργίσει και την εβραϊκή κοινότητα, με την αποδοχή στην Εκκλησία τεσσάρων επισκόπων τους οποίους είχε αφορίσει πριν από 20 χρόνια ο Ιωάννης Παύλος ο Β'. Ένας εξ αυτών, ο Ρίτσαρντ Ουίλιαμσον, είχε αμφισβητήσει το μέγεθος του Ολοκαυτώματος, λέγοντας ότι οι Ναζί σκότωσαν... μόλις 300.000 Εβραίους και χωρίς να χρησιμοποιήσουν θαλάμους αερίων.

Το 2008 ενόχλησε τους ομοφυλόφιλους όταν υποστήριξε πως η υπεράσπιση της ετεροφυλοφιλίας είναι εξίσου σημαντική με την προστασία των τροπικών δασών.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Αφρική, είπε ότι τα προφυλακτικά επιτείνουν το πρόβλημα του AIDS, υπαινισσόμενος πως διευκολύνουν τις σεξουαλικές σχέσεις.

Δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία είχε εμπλακεί το Βατικανό και συγκεκριμένα υποψίες ότι έχουν χρησιμοποιηθεί λογαριασμοί του για ξέπλυμα χρήματος μέσω των πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων που χρηματοδοτεί.

Πολλά λόγια και λίγα έργα, εξάλλου, ήταν η στάση του και στην υπόθεση κακοποίησης παιδιών από καθολικούς ιερείς, σε σημείο που τα θύματα ιερέων της Ιρλανδίας να χαιρετίσουν με ενθουσιασμό την παραίτηση του Πάπα.


Επιλογος

Ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος δεν θα αναφερθεί σαν κάτι το ιδιαίτερο από τους μελλοντικούς ιστορικούς ως προς το έργο του. Θα αναφέρεται, ωστόσο, ως ο Πάπας που τόλμησε να υποβάλει την παραίτησή του διαισθανόμενος πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν.

Συνήθως, ο Πάπας της Ρώμης εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του Θεού επί της Γης. Η ίδια η λέξη Ποντίφικας σημαίνει γεφυροποιός, εκ του Pons (γέφυρα) και - fex < facio (κάνω), με αναφορά στη γέφυρα του ποταμού Τίβερη. Επί της ουσίας, ωστόσο, η έννοια της λέξης είναι σαφής. Ποντίφικας είναι εκείνος που αναλαμβάνει τον ρόλο της γέφυρας μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

Ο Πάπας Βενέδικτος έδειξε, λοιπόν, ότι υποκλίνεται μπροστά στην ανθρώπινη φύση και ότι το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Γι’ αυτό αξίζει να τον θυμόμαστε.


ΠΗΓΕΣ
• Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus November/December 2006
• Catholic Encyclopedia, Farley ed.
• The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877
• Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826
• Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964)
• Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905
• Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925
• Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934
• Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302
• Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537
• Diterot'Encyclopedie, 1759
• Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797
• History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947
• The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995
• Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838
• Catholic Encyclopedia, Pecci ed.
• Historia Ecclesiastica, MS 151
• Istoria d'ltalia, 1832 ed.
• Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897
• Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.
• Liber Pontificalis • Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059

Vatican – Προφητείες – Part 3




Μπορεί το ημερολόγιο των Μάγιας να μην τα κατάφερε με την πρόβλεψή του για το τέλος του κόσμου, όμως πολλοί υποστηρίζουν ότι ίσως ο Άγιος Μαλαχίας βγήκε αληθινός με τις δικές του προφητείες..

Η προφητεία των Πάπων που χάνεται στα βάθη των αιώνων και αφορά τη συντέλεια του κόσμου, γίνεται αυτή την περίοδο πιο επίκαιρη από ποτέ, με την παραίτηση του Πάπα από το θρόνο του Βατικανού.

Από τη στιγμή που έγινε η γνωστή η παραίτηση, στο internet έγινε ένα μεγάλο μπαμ…όλοι ξαφνικά άρχισαν να ακούνε και να γράφουν για τον Άγιο Μαλαχία και την προφητεία του.. (βέβαια όσο και εάν έψαξα πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, πουθενά δεν έχει μια αναλυτική λίστα με της προβλέψεις του),  τον σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι και την ταινία του «Habemus Papam» που μιλούσε για παραίτηση Ποντίφικα και συνεχίζοντας με τις προβλέψεις του Νοστράδαμου για ένα αναπάντεχο γεγονός που θα συνταράξει την εκκλησία.

Βέβαια γεγονός είναι ότι πλέον παντού (αναρωτιέμαι από πού το βγάλανε αυτό) ότι ο Μαλαχίας είχε  προβλέψει την παραίτηση του Πάπα (δεν το αναφέρει πουθενά) αλλά και την έλευση ενός μαύρου Πάπα (το μόνο που λέει είναι ότι θα ονομάζεται Πέτρος, και ο μόνος υποψήφιος Πέτρος τυχαίνει να είναι έγχρωμος),  ο οποίος θα είναι και ο τελευταίος πριν το τέλος του κόσμου.

Η ιστορία ξεκινάει πριν από 1000 χρόνια, από έναν άνθρωπο που ανακηρύχθηκε Άγιος. Στην διάρκεια μιας επίσκεψης στη Ρώμη του Αγίου Μαλαχία Αρχιεπισκόπου της Ιρλανδίας το 1139, είχε ένα όραμα όπου του αποκαλύφθηκαν τα ονόματα των αρχηγών της καθολικής εκκλησίας που θα εκλέγονταν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, σε μια λίστα από 111 Ποντίφικες.

Τα ονόματα της λίστας αυτής φαίνεται πως αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, κάνοντας όσους πιστεύουν σε προφητείες για τη συντέλεια του κόσμου να ανησυχούν έντονα.

Ο Άγιος Μαλαχίας





Το 1094 μΧ. γεννήθηκε στο Άρμαχ -εκεί όπου σήμερα είναι η Βόρεια Ιρλανδία- ο γιος και κληρονόμος μιας πλούσιας οικογένειας ευγενών, των Ο’ Morgair. To αγόρι βαφτίστηκε Maelmhaedhoc και χρόνια αργότερα έγινε γνωστός με το όνομα Μαλαχίας.

Από την παιδική ηλικία του εκδήλωσε την προσήλωσή του στη θρησκεία. Περνούσε τις ημέρες του με προσευχή και τις νύχτες συντροφιά με ένα ερημίτη, το κελί του οποίου βρισκόταν κοντά στην εκκλησία της Αρμάγκ. Όταν ο επίσκοπος της πόλης πληροφορήθηκε για τον νεαρό πιστό, τον έχρησε διάκονο και του εμπιστεύθηκε την φροντίδα των φτωχών της πόλης.

Χειροτονήθηκε το 1119 σε ηλικία 25 ετών. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές, έγινε ηγούμενος το 1123 και ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος του Conor και έγινε ο εξομολογητής του Cormac MacCarthy, του μετέπειτα βασιλιά της Ιρλανδίας...».

Έτσι άρχισε η ιστορία ενός ανθρώπου που ανακηρύχθηκε άγιος από τον πάπα Κλημεντίνο Γ' και στον οποίο αποδίδονται οι πιο γνωστές, αλλά και αμφιλεγόμενες, προφητείες για τη διαδοχή στην Αγία Έδρα από το 1143 και μετά.

Διαδρομή

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Μαλαχίας έγινε ιεραπόστολος και ταξίδευε στη χώρα του για να διδάξει στους Ιρλανδούς το χριστιανισμό. Ήταν μια δύσκολη αποστολή, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι την εποχή εκείνη πίστευαν στη ειδωλολατρία, και εξασκούσαν πρακτικές που είχαν κληρονομήσει από τους Κέλτες. Η ζωή του βρέθηκε πολλές φορές σε κίνδυνο καθώς οι φανατικοί ειδωλολάτρες προσπάθησαν να τον σκοτώσουν, κατάφερε όμως με την πνευματικότητά του να τους μεταφέρει την αγάπη του Χριστού.

Η φήμη του απλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την Ιρλανδία και ο τότε Πάπας Ιννοκέντιος ο Β΄ τον προσκάλεσε στη Ρώμη. Τα χρονικά εκείνης της περιόδου αναφέρουν ότι ο Ποντίφικας μέσα στη συνέλευση των καρδιναλίων εναπόθεσε τη Μίτρα του στην κεφαλή του Μαλαχία και τον χιτώνα του στους ώμους του, σαν δείγμα αναγνώρισης του έργου του Ιρλανδού ιεραπόστολου.

Ο Μαλαχίας έμεινε για αρκετούς μήνες στη Ρώμη. Και ενώ περνούσε τις ημέρες του συζητώντας με τον Ποντίφικα, τις νυχτες τις περνουσε στην βιβλιοθήκη του Βατικανού, να διαβάζει και να κρατάει σημειώσεις. Όταν λίγο καιρό αργότερα έφυγε από τη Ρώμη, κανείς δεν γνώριζε το περιεχόμενο του ογκώδους χειρόγραφου που πήρε μαζί του.

Η θεία έμπνευση για της προφητείες του, σύμφωνα με την παράδοση, ήρθε το 1139, όταν ο Μαλαχίας πήγε στη Ρώμη για να συναντήσει τον πάπα Ιννοκέντιο Β'. Είδε όραμα -γράφει η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια- που του αποκάλυψε όλους τους ποντίφικες από την εποχή του μέχρι «το τέλος του κόσμου».

Ο Μαλαχίας πέθανε κατά το δεύτερο προσκύνημα του στη Ρώμη στις 2 Νοεμβρίου του 1148, ανήμερα της καθολικής εορτής των νεκρών από υψηλό πυρετό και μάλιστα λέγεται ότι άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια του στενού του φίλου Αγίου Βερνάρδου. Ανακηρύχθηκε άγιος από τον πάπα Κλημεντίνο Γ' το 1199, μετά από προτροπή του Αγίου Βερνάρδου.

Ενδιαφέρον είναι ότι μεταξύ των προφητειών του ήταν η πρόβλεψη της ημέρας και της ώρας του δικού του θανάτου, που αποδείχθηκε ακριβής.

Τα χειρόγραφά του μεταφέρθηκαν από τη μια βιβλιοθήκη στην άλλη, για να φτάσουν τελικά στα υπόγεια του αβαείου της Μάντοβα και να παραμείνουν στα “αζήτητα” για πέντε περίπου αιώνες!


Η αποκάλυψη και η προφητεία των Πάπων



Το έργο του Μαλαχία ξαναείδε το φως της ημέρας το 1590, χάρη στον μοναχό Arnold de Wyon που βρέθηκε στην είσοδο του αβαείου του Αγίου Βενέδικτου, στη Μάντοβα της Ιταλίας.

Ζήτησε από τον αρχιερέα την άδεια να μελετήσει τα αρχεία του αβαείου και ο τελευταίος τον οδήγησε στα υπόγεια του ναού. Ανάμεσα στους αραχνιασμένους τόμους, ο μοναχός ανακάλυψε ένα παμπάλαιο χειρόγραφο, θαμμένο στη σκόνη. Έμεινε έκπληκτος από τις πρώτες γραμμές που διάβασε.

Όπως διηγήθηκε αργότερα, κρατήθηκε ξάγρυπνος για νύχτες ολόκληρες, βυθισμένος στο κείμενο και στις σκέψεις του. Το έργο του φέρει τον τίτλο "Lignum Vitæ" ή “Η προφητεία των Πάπων”.

Το στοιχείο όμως εκείνο που συντάραξε τον Arnold είναι ότι ο Μαλαχίας δεν σταματά στους Πάπες που έζησαν μέχρι την εποχή του! Μέσα από μια μορφή ενόρασης, ο Άγιος αναφέρεται αναλυτικά σε όλους τους Πάπες που θα ακολουθήσουν. Σύμφωνα με την προφητεία του, οι Ποντίφικες στο σύνολό τους θα φτάσουν τους 112. Στη συνέχεια, θα έρθει η αποκάλυψη και το “τέλος του κόσμου”!


Ανακαλύπτοντας την προφητεία

Ο μοναχός Arnold de Wyon ήταν ένας πανέξυπνος, σκεπτόμενος άνθρωπος. Στην αρχή αμφέβαλε για την αυθεντικότητα των κειμένων, και αποφάσισε να προχωρήσει βαθιά στην ανάλυσή τους.

Ξεκίνησε ελέγχοντας τις προφητείες του Αγίου Μαλαχία που αναφερόταν στους Πάπες που ενθρονίστηκαν μετά το θάνατο του Αγίου. Επέλεξε την προφητεία για τον Ποντίφικα που ήταν σύγχρονος του Arnold.

Στη χειρόγραφη “λίστα” του Μαλαχία ο Πάπας εκείνος είχε τον αριθμό 79. Ο Άγιος, που είχε πεθάνει πριν από πέντε αιώνες, αγνοούσε σίγουρα τόσο το όνομα του Πάπα, όσο και τα γεγονότα της εποχής εκείνης.

Ο Μαλαχίας περιέγραφε τον Πάπα εκείνο με τον ακόλουθο λατινικό τίτλο : «Gens perversa», που μεταφράζεται: Το γένος των καταραμένων.

Ο Arnold δεν συνάντησε ιδιαίτερη δυσκολία στην αποκρυπτογράφηση του μηνύματος του Μαλαχία: Την χρονιά του 1590 οι Προτεστάντες είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη. Χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, ασπάστηκαν τον προτεσταντισμό. Μάλιστα, οι καθολικοί και οι οπαδοί του Πάπα ονόμαζαν τους προτεστάντες “αιρετικούς” και τους αποκαλούσαν “καταραμένους”!

Είναι γνωστό ότι την εποχή που έζησε ο Μαλαχίας, τον ενδέκατο δηλαδή αιώνα, δεν υπήρχε ο προτεσταντισμός. Πώς μπόρεσε ο άγιος να προβλέψει την «γέννησή» του πεντακόσια χρόνια πριν; Απλή σύμπτωση;

Ο Arnold de Wyon ανέτρεξε στη συνέχεια στην προφητεία που αναφέρεται στον 78ο Πάπα.

Πρόκειται για τον Πάπα Λέοντα τον 11ο τον οποίο ο Μαλαχίας αναφέρει σαν «Undosus vir» ή τον «άνθρωπο του υδάτινου κύματος». Ο συγκεκριμένος Πάπας κάθισε στον θρόνο για ένα μήνα. Στην Βίβλο, το νερό και το κύμα αποτελούν σύμβολα της μικρής διάρκειας. Για άλλη μια φορά ο άγιος είχε προβλέψει σωστά.

Ο Arnold εξέτασε προσεκτικά όλες τις αναφορές και τις προβλέψεις που είχε κάνει ο Μαλαχίας για όλους τους Πάπες που ενθρονίστηκαν μέσα στα πεντακόσια χρόνια από το θάνατο του αγίου-προφήτη. Ο Άγιος Μαλαχίας είχε “πέσει μέσα” σε όλα!