Να ξεκαθαρίσω πριν ξεκινήσω αυτό το δεύτερο μέρος, ότι δεν συγχέω την θρησκεία με την εκκλησία – κανενός τύπου – και ότι η θρησκεία ανάμεσα σε όλα -είτε θετικά είτε αρνητικά - έχει προσφέρει αρκετά στην ανθρωπότητα.
Επίσης σε αυτό το δεύτερο μέρος του αφιερώματος δεν εξετάζουμε την θρησκεία ή την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία στο σύνολο της, που αναμφισβήτητα από τους κόλπους της έχουν περάσει σεβάσμια άτομα, αλλά εξετάζουμε μερικους Πάπες που.. άφησαν το στίγμα τους..
Η ιστορία του Βατικανού κρύβει έναν μεγάλο όγκο στοιχείων, τα οποία αντανακλούν διαφθορά και εγκληματικότητα(ερωτικά σκάνδαλα, δολοφονίες και δολιοφθορές) και συνθέτουν ένα σκοτεινό παρασκήνιο του Παπικού θρόνου.
Ο επίσκοπος Frotheringham, ένας θεοσεβής καθολικός ιστορικός και συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνα, αναφέρει: «Πολλοί από τους Πάπες έκαναν την πλέον έκλυτη ζωή. Μερικοί από αυτούς ήταν μυστικιστές-μάγοι. Άλλοι είχαν σημειωθεί για ανταρσία, αιματοχυσία και ακολασία… και κάποιοι ήταν αληθινά παιδιά του Διαβόλου» (The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877).
Στον πρόλογο ενός επίσημου παπικού εγγράφου, προορισμένου για δημοσίευση από την έδρα του Πάπα το 1964, με τίτλο Οι Πάπες: Μια Συνοπτική Βιογραφική Ιστορία, ο χριστιανός αναγνώστης προετοιμάζεται πριν από την ανάγνωση, με την παρακάτω απολογητική δήλωση: «Μερικοί καθολικοί μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας τις παπικές βιογραφίες που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο. Ίσως, όμως, η αντίληψή μας για τη θέση του Πάπα στην Εκκλησία θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί» (The Popes. A concise Biographical History, Eric John ed., Burns & Oates, publishers to the Holy See, London, 1964, p. 19).
To γεγονός ότι η παπική Αρχή αποφάσισε να εκδώσει τις αποκρουστικές λεπτομέρειες της ζωής των Παπών ίσως φανερώνει την προσπάθεια της να απαλλαγεί από την ευθύνη μιας εγκληματικής ιστορίας, η οποία που αρχίζει σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια.
Ωστοσο εδώ θα αναφερουμε ενδεικτικα μερικα από αυτά τα κομματια… από το ετος 896 μ.Χ.όταν «ένα σώμα ευγενών με κτηνώδη και ωμή δίψα, από τους οποίους πολλοί δεν ήταν ικανοί ούτε το όνομά τους να γράψουν» (.Annals ofHincmar, Archbishop of Reims, pub.c.905) κατέλαβαν την παπική εξουσία. Για τους επόμενους έξι αιώνες, το παπικό αξίωμα θα βυθιζόταν στο έγκλημα και την ακολασία.
Ερωτικές συμφωνίες
Ο επίσκοπος Λουιτπράνδος της Κρεμόνα που εκθέτει την παπική ιστορία από το 886 ως το 950, λεει : «Κυνηγούσαν με άλογα στολισμένα με χρυσά χαλινάρια, έκαναν πλούσια γλέντια με χορεύτριες όταν τελείωνε το κυνήγι και, ύστερα, αναπαύονταν μαζί με ιερόδουλες σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και χρυσοκέντητα σκεπάσματα. Όλοι οι Ρωμαίοι επίσκοποι ήταν παντρεμένοι και οι γυναίκες τους έφτιαχναν κρυφά μεταξωτά φορέματα...».
Σε άλλο σημείο, διαβάζουμε: «Οι ερωμένες τους ήταν οι πρώτες αριστοκράτισσες της πόλης... ενώ δύο φιλήδονες αυτοκράτειρες, η Θεοδώρα και η κόρη της Μαρότζια, κανόνιζαν την παπική εξουσία του 10ου αιώνα.»
Ο Αουιτπράνδος λεει ότι η Θεοδώρα έκανε έναν όμορφο νεαρό ιερέα να ενδώσει στο ερωτικό πάθος της, δωρίζοντας του ως αντάλλαγμα την αρχιεπισκοπή της Ραβένα. Αργότερα, του δώρισε και τον παπικό θρόνο, χρίζοντάς τον «Πάπα Ιωάννη Γ».
Ο Ιωάννης Ι' (914-928) υπήρξε αιμοσταγής στρατιωτικός διοικητής, παραδομένος στον νεποτισμό, του οποίου η διαγωγή προετοίμασε το έδαφος για τον βαθύτερο εκφυλισμό του παπισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία, γρήγορα απαρνήθηκε τη Θεοδώρα και έπεσε στην αγκαλιά μιας νεαρής αριστοκράτισσας.
Η Θεοδώρα, προσβεβλημένη, παντρεύτηκε τον Γουίντο, Μαρκήσιο της Τοσκάνης, εξαπολύοντας με την υποστήριξή του πόλεμο κατά του Ιωάννη Ι'. Μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της Θεοδώρας, τη διαμάχη πήρε στα χέρια της η κόρη της Μαρότζια, η οποία κατάφερε τελικά να τον καθαιρέσει και να τον θανατώσει.
Παρόλο που η Μαρότζια ήταν γυναίκα αδίστακτη και αγράμματη, διοικούσε τον Χριστιανισμό για δεκαετίες. Οι κάτοικοι της Ρώμης την αποκαλούσαν «Πόρνη των Παπών», καθώς ευθυνόταν για την επιλογή και την καθαίρεση τουλάχιστον τεσσάρων εκπροσώπων του παπισμού - εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν εραστές της. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, το 910, έδωσε τον παπικό θρόνο στον γιο της, Ιωάννη ΙΑ’ (910-936), του οποίου πατέρας ήταν ένας πρώην Πάπας, ο Σέργιος Γ'.
Ο Ιωάννης IB’ και ο... Σατανάς
Μεταξύ των διεφθαρμένων ανδρών που κατέλαβαν το παπικό αξίωμα τον 10ο αιώνα, ο Πάπας Ιωάννης IB’ (955-964) υπήρξε σίγουρα πρωταγωνιστής. Ο ίδιος ξεκίνησε την παπική καριέρα του επικαλούμενος παγανιστικές θεότητες, ενώ δοκίμαζε και την τύχη του στον τζόγο. Λέγεται μάλιστα ότι, κατά τη διάρκεια ενός γλεντιού με ποτό, έκανε πρόποση στον ίδιο τον... Σατανά!
Ο Ιωάννης IB’ υπήρξε τόσο αθεόφοβος, ώστε έφτιαξε τον δικό του οίκο ανοχής στο παλάτι του Λατερανού, αναθέτοντας τη διοίκησή του στην ερωμένη του, την ιερόδουλη Μάρσια. «Του άρεσε να έχει γύρω του πολλές ιερόδουλες», θα επιβεβαιώσει αργότερα ένας μοναχός χρονογράφος (Benedict of Soracte).
Όταν έφτασε δε να δικαστεί για τον φόνο ενός αντιπάλου του, ο κλήρος μαρτύρησε ότι διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις με τις αδελφές του και ότι βίαζε συστηματικά τις μοναχές του! (Annals of Beneventum, Monumenta Germaniae).
Αφού έμεινε στον θρόνο για δέκα χρόνια, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι τον σκότωσε ο Σατανάς, όταν τον έπιασε να βιάζει μια γυναίκα στα περίχωρα. Στην πραγματικότητα, ο απατημένος σύζυγος της γυνής, ξυλοκόπησε τόσο πολύ τον «άγιο πατέρα« Ιωάννη IB’, με αποτέλεσμα εκείνος να υποκύψει στα τραύματά του οκτώ ημέρες μετά.
Για καιρό ο κλήρος αναζητούσε έναν ενάρετο ιερέα για να ανέβει στο παπικό αξίωμα και δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν...
Το βασίλειο του τρόμου
Το 1032, την παπική εξουσία κατέλαβε ο Πάπας Βενέδικτος Θ’. Αμέσως αφόρισε τους αντιπάλους του, δημιουργώντας ένα πραγματικό βασίλειο του τρόμου, ενώ παράλληλα άνοιξε επίσημα τις πόρτες του παπικού παλατιού στους ομοφυλόφιλους, ιδρύοντας έναν ανδρικό οίκο ανοχής.
Παρόλο που ο λαός της Ρώμης, ενοχλημένος από τη στάση του, θέλησε να τον αντικαταστήσει, τα αδέρφια του Βενέδικτου εξολόθρευσαν τον νέο υποψήφιο. Στη συνέχεια, εκείνος πούλησε το παπικό του αξίωμα στον νονό του, Τζιοβάνι Γκατζιάνο, για να το ξαναδιεκδικήσει αργότερα με τη βία.
Εγκλήματα στο όνομα του Χριστού
Ο 12ος αιώνας, που ακόμα και σήμερα δοξάζεται από την Καθολική Εκκλησία ως χρυσός αιώνας μέσα στη σκοτεινή εποχή της πίστης, εγκαινιάστηκε με τον μακάβριο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης και τη μακρόχρονη σταυροφορία εναντίον των Καθαρών.
Σκοπός της Ιεράς Εξέτασης και των σταυροφοριών ήταν η βίαιη καταστολή των αιρέσεων ή, αλλιώς, των διαφορετικών απόψεων πάνω σε θέματα πίστης. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αίρεση είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Θεού και είναι καθήκον κάθε χριστιανού να σκοτώνει τους αιρετικούς Ένα καθήκον φρικιαστικό που, όμως, απέκτησε ιερές διαστάσεις.
Το κυνήγι των Καθαρών ξεκινά το 1209, αποτελώντας μία ανηλεή επίδειξη του εκκλησιαστικού στρατού και της βιαιότητας που τον χαρακτήριζε. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, εκατοντάδες χιλιάδες αθώων σφαγιάζονται από τα εκλεκτά στρατεύματα του Ιησού Χριστού, υπό τις οδηγίες των Παπών.
Η ανεκδότη ιστορία
Στις αρχές του 13ου αιώνα, στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216). Αμέσως μετά την εκλογή του, και αφού απαίτησε πρώτα όρκο υποταγής από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, θέσπισε τα Κρυφά Αρχεία, μέσα στα οποία έθαψε σημαντικά κομμάτια της εκκλησιαστικής ιστορίας.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι 200 και πλέον χρόνια της ιστορίας του παπισμού κρύβονται ακόμα σε σφραγισμένες κρύπτες του Βατικανού, περιμένοντας καρτερικά την έκδοσή τους.
Εντούτοις, η Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να δοξάζει τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ως πρωταγωνιστική μορφή στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει μόνο ανέκδοτα μέρη, αλλά ενίοτε και παραλλαγμένα από την ίδια, ως φαίνεται, την Εκκλησία.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πάπα Βονιφάτιου Η’ (1294-1303). Στην 3η έκδοση της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας το 1797, αναφέρει: «Πλεονεξία, επηρμένοι ισχυρισμοί και συχνές επιδείξεις αλαζονείας, τον έκαναν αξιομίσητο... πολλοί πίστευαν ότι συνεργαζόταν με τον Διάβολο»
Η παραπάνω αναφορά λείπει από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της εγκυκλοπαίδειας. Γιατί;
Το 1898, η Καθολική Εκκλησία εξαγοράζει την Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια και, μέσα σε λίγα χρόνια, κυκλοφορούν εκδόσεις απαλλαγμένες από ανάλογο -δυσφημιστικό για τον Παπισμό-υλικό, ενώ οι παλαιότερες εκδόσεις, ως εκ θαύματος, καταστρέφονται..
Παραδεισένια εξόρια
Η αντιδημοτικότητα των Παπών υπήρξε τέτοια ανά τους αιώνες, ώστε πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν άγρια ή εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη από τα οργισμένα πλήθη ή τους αυτοκρατορικούς εχθρούς.
Από τον 12ο αιώνα και μετά, το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Πάπες δημιούργησαν οχυρωμένα καταφύγια σε διάφορες τοποθεσίες και κατοίκησαν σε αυτά.
Η Αβινιόν υπήρξε και ο παράδεισος της παραπληροφόρησης.
Εκεί οι Πάπες φέρονται να συνέθεταν πλαστά γράμματα με προγενέστερες χρονολογίες, σύμφωνα με τα οποία η Εκκλησία εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου.
Έτσι, παράχθηκε μια σειρά κίβδηλων εγγράφων, γνωστά ως Ψευδή Ισιδωριανά Θεσπίσματα, τα οποία ο Βολτέρος αργότερα χαρακτήρισε ως «την πιο θρασύτατη και μεγαλειωδέστερη πλαστογραφία που εξαπάτησε ποτέ τον κόσμο».
Σε αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφερθεί κάτι ακόμα: ο Πάπας Βενέδικτος IΓ', ο οποίος διέμεινε επίσης στην Αβινιόν τον 14ο αιώνα, πήρε την πρωτοβουλία να καταστρέψει όλα τα αντίγραφα βιβλίων που κάλυπταν δύο και πλέον αιώνες της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα βιβλία περιείχαν το «πραγματικό όνομα του Ιησού Χριστού» (Encyclopaedia Britannica, 1797).
Όργια στο Βατικανό
Το 1414, η Εκκλησία συγκάλεσε Γενικό Συμβούλιο προκειμένου να αποκαταστήσει τη διαφθορά, η οποία είχε αμαυρώσει το παπικό αξίωμα όσο ποτέ άλλοτε, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα.
Το συμβούλιο κράτησε τέσσερα χρόνια και ήταν μια μεγαλειώδης επίδειξη «της σεξουαλικής ακράτειας των μελών της Εκκλησίας, που σκανδάλισε ολόκληρη την πόλη»
Λέγεται ότι οι ιερείς προσέλαβαν... 1500 ιερόδουλες για να τους «αναζωογονούν» μετά από τις κουραστικές συνεδριάσεις τους, με τις οποίες φαίνεται ότι υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι: μια πόρνη πολυτελείας κέρδιζε έως και 800 φλορίνια - ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, είναι μάλλον αστείο να αναρωτηθεί κανείς εάν το συμβούλιο κατάφερε, τελικά, να... αποκαταστήσει τη διαφθορά!
Το 1484, αφού εξαγόρασε τις ψήφους των καρδιναλίων, ο Giovanni Batista Cibo ανέβηκε στον παπικό θρόνο ως Πάπας Ιννοκέντιος Η' Βασικό του ενδιαφέρον ήταν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα το Βατικανό να γεμίσει από τις ερωμένες και τους νόθους απογόνους του, τους οποίους εκείνος φρόντιζε να συντηρεί ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Λέγεται, μάλιστα, ότι είχε πάνω από 100 παιδιά!
Ο Ιταλός εκκλησιαστικός ιστορικός Valore αναφέρει ότι τέτοια ήταν η αδυναμία του στις γυναίκες, ώστε ο Ιννοκέντιος κατάντησε «μία μάζα από σάρκα, ανίκανη να απορροφήσει οποιαδήποτε άλλη τροφή, παρά λίγες σταγόνες γάλα από ένα νεαρό γυναικείο στήθος» (Historia Ecclesiastica, MS 151, ρ.1181).
Καίσαρ Βόργιας..άρωμα από Game of Thrones
Μπορεί πολλοί να γνωρίσαν τον Καίσαρα Βοργία από το Game of Thrones, αλλά ήταν ήδη διάσημος για τις φρικαλεότητες του από τον Ηγεμόνα του Macchiavelli.
Υστέρα από τον θάνατο του Πάπα Ιννοκέντιου Η', τον παπικό θρόνο πολιορκεί ο καρδινάλιος Ροντρίγκο Βοργίας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα, εκείνος δωροδοκεί τους ψηφοφόρους και κάνει επίδειξη δυνάμεως με τα στρατεύματά του, σκοτώνοντας 200 αθώους πολίτες στους δρόμους της Ρώμης. Τελικά, ανακηρύσσεται Πάπας Αλέξανδρος Στ’.
Ο Βοργίας ήταν φημισμένος για την άσωτη ζωή του προτού ανέβει στον παπικό θρόνο. Φυσικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις συνήθειές του αντιθέτως, η θητεία του προίκισε την εκκλησιαστική ιστορία με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβησαν ποτέ στο Βατικανό. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο Αλέξανδρος Στ’ είχε φτάσει να κοιμηθεί μέχρι και με μία από τις νόθες κόρες του, τη δόνα Λουκρέτζια.
Σύμφωνα με τον Βενετό γερουσιαστή Σανούτο, ο Αλέξανδρος πλήρωσε τον θησαυροφύλακά του, προκειμένου εκείνος να του επιτρέψει να κοιμηθεί με την όμορφη και παντρεμένη κόρη του. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε έναν νόθο γιο, τον δον Καίσαρα Βοργία, ο οποίος στην εφηβεία του μαχαίρωσε τον παππού του μπροστά στον Αλέξανδρο Στ’.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι η απερίγραπτη διαστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας είχε οδηγήσει στην αμφισβήτησή της όχι μόνο από τους λόγιους κοσμικούς, αλλά, ενίοτε, και από τους ίδιους τους κληρικούς. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος θέσπισε το 1501 διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε το τύπωμα κάθε βιβλίου σχετικού με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχιεπισκόπων και του Πάπα. Έτσι, γεννήθηκε ένας Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων και ξεκίνησε η καταπίεση της βιβλιογραφίας που αμφισβητούσε το εκκλησιαστικό δόγμα.
Ο Λέων Ι' και τα συγχωροχάρτια
Ο Λέων Ι, κατά κόσμον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, πριν ανέβει στον παπικό θρόνο, ήταν διοικητής του στρατού του Πάπα Ιουλίου Β’ και «βαθιά αφοσιωμένος στη σάρκα, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις σαρκικές απολαύσεις που δεν μπορούν, ειλικρινά, ν' αναφερθούν» (Istoria d'ltalia, 1832 ed., lib.xvi, ch.v, p.254).
Μόλις ο Τζιοβάννι κάθησε στον θρόνο του, είπε: «Ο Θεός μού έδωσε το παπικό αξίωμα, αφήστε με τώρα να το απολαύσω» (Encyclopaedia Britannica, 13rd ed., xix, pp.926-7).
Ο βιογράφος του, καρδινάλιος Τζιόβιο, κάνει λόγο ακόμα και για ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, αναφέροντας ότι « διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους από τους αυλικούς του, που ανήκαν σε ευγενείς ιταλικές, οικογένειες».
Ωστόσο, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο ο Λέων Ι' έμεινε στην Ιστορία ήταν τα συγχωροχάρτια του, τα οποία έδιναν άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Όχι όμως χωρίς το ανάλογο τίμημα, το οποίο αντιστοιχούσε είτε σε χρηματικό ποσό, είτε σε ακίνητη περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε κανείς να εξαγοράσει τη συγχώρεση και να εξαγνίσει την ψυχή του από εγκλήματα ή αμαρτήματα που είχε διαπράξει. Τόση ήταν η κερδοφορία από την παραπάνω δραστηριότητα, ώστε αποτέλεσε μία από τις κύριες πηγές πλούτου της Εκκλησίας.
Τέλος, στον Λέοντα ανήκει και μία από τις πιο δυσφημιστικές δηλώσεις, η οποία αποκάλυψε στον κόσμο το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού, καθώς και τη θεωρία του περί Ιησού Χριστού και Χριστιανισμού: το 1514, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Βατικανό, ο Λέων σήκωσε το ποτήρι, λέγοντας: «Γνωρίζουμε πλέον πόσο κερδοφόρο υπήρξε το παραμύθι του Χριστού για εμάς και τους προκατόχους μας!»
Η δήλωση αυτή έχει καταγραφεί από τον αυτόπτη μάρτυρα Καίσαρα Μπαρόνιο, έναν από τους πιο απρόβλεπτους ιστορικούς του Βατικανού, ο οποίος συγκαταλέγεται και στους λίγους που απέρριψαν δις την προσφορά του παπικού θρόνου.
Στη 12τομη Εκκλησιαστική Ιστορία του, γράφει: « Ο Ποντίφικας (Λέων Γ) κατηγορήθηκε για αθεΐα, για άρνηση του Θεού και γιατί αποκάλεσε τον Χριστό, παρουσία των καρδιναλίων, “παραμύθι”... κι αυτό χρειάζεται διόρθωση» (Annales Ecclessiastici, op.cit, t.viii/xi).
Ο γραμματέας του Λέοντα, καρδινάλιος Μπέμπο, αποκαλύπτει: «...ήταν γνωστό ότι ο Πάπας Λέων αμφισβητούσε τον Χριστιανισμό. Ενεργούσε αντίθετα με την πίστη και αναθεμάτιζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί αιρετικός. Υπήρξε ένοχος για σοδομισμό με τους ακολούθους του. Ήταν εθισμένος στην απόλαυση, την πολυτέλεια, την οκνηρία, τη φιλοδοξία, την ακολασία και τη φιληδονία... και τα εγκλήματά του κατέστρεψαν τον κόσμο» (Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.).
Πάπες Eιδωλολάτρες
Κανοντας μια βουτιά στο αρχαιότερο παρελθόν θα δουμε ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του Παπισμού -και, κατ' επέκταση, του Χριστιανισμού- στους πολύ πρώιμους αιώνες (προ του 8ου αιώνα)…
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστο και ίσως πολλοί να εκπλαγούν είναι ότι στην κεφαλή του Χριστιανισμού πρωτοτίμησαν κατ' επανάληψη οι άσπονδοι εχθροί του Χριστιανισμου..οι ειδωλολάτρες, και αυτοί ήταν «οι Μιθραϊκοί Πατέρες, ένα είδος Παπών, που ζούσαν πάντα στη Ρώμη» (Catholic Encyclopedia, χ, pp. 402-404).
Μεταξύ τους υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ακόμη σε ζοροαστρικές θεότητες, κι αυτό φανερώνεται εύκολα από τα ονόματα που έφεραν, όντες ηγέτες του Παπισμού, π.χ. Πάπας Χορμίσδας (514-523), του οποίου ο τίτλος προήλθε από το περσικό Αχούρα Μάζντα.
Το «αλάθητο» του Πάπα
Παρ’όλο που από τον 13ο αιώνα και ύστερα αναφέρθηκε για πρώτη φορά ο όρος «αλάθητος» για τον Πάπα.. μόλις το 1870 έγινε δόγμα κατά την διάρκεια της 1ης Συνόδου του Βατικανό. Φαίνεται ότι ο Πάπας Πιος ΙΧ…θεώρησε ότι ύστερα από 101 Πάπες.. ότι έπρεπε και επίσημα ο ίδιος να θεωρείτε «αλάθητος».
Eπίλογος
Κλεινοντας το δευτερο αυτο μερος θα ηθελα να τονισω γι ακομα μια φορα..οτι η εκκλησια (οποιασδηποτε θρησκειας) δεν μπορει να αμαυρωση μια ιδεολογια, μια θρησκεια ή μια πιστη. Σιγουρα ακομα και στους χωρους της Ρωμαιοκαθολικης εκκλησιας περασαν ατομα που πραγματικα πιστευαν σε οτι αντιπροσωπευαν και εκαναν πραγματα για το ποιημνιο τους..αλλα οπως οπουδηποτε..και οτιδητοποτε στον κοσμο υπαρχουν εκτρωματα....
ΠΗΓΕΣ
• Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus November/December 2006
• Catholic Encyclopedia, Farley ed.
• The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877
• Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826
• Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964)
• Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905
• Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925
• Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934
• Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302
• Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537
• Diterot'Encyclopedie, 1759
• Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797
• History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947
• The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995
• Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838
• Catholic Encyclopedia, Pecci ed.
• Historia Ecclesiastica, MS 151
• Istoria d'ltalia, 1832 ed.
• Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897
• Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.
• Liber Pontificalis • Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059
